آیا زمان آن نرسیده است که با فرهنگ چندین هزار ساله ایرانی دست دوستی دهیم؟

"هم اینک که قلم سیاه را روی برگه سپید روزگارمی غلطانم ؛ می خواهم از واژه ها سخن کنم. واژه هایی که درباد می رقصند ؛ آزادند و به زیبایی چشمان شما خوانندگان گرامی است. مدت هابود می خواستم نمایش فاخری را به تصویر بکشم تا به هنرایران سرافرازمان ببالم؛ و مفهوم های در بند زنجیر را رها سازم ؛ درست مانند دیالوگی از ضیافت ؛ که گفته : صداقتش ،‌من دارم به کاراین گله علاقه مند میشم و یا دیالوگی دیگر که شبان می گوید: بیا اون سگ ها دیگه پیر شدن ؛ شکم پرست شدن و... پس چه زیبا شکم پرستی را نقد می کند وراه عرفان را به مانشان می دهد.جمله هایی که آشکار است ونهان است ؛ تلخ است وشیرین است. جان سوز است وجان‌گداز ؛ سخت است اما سهل ؛ بازیگر را از پای در می آورد اما قدرت می بخشد ؛ گاه خسته می شدیم ؛ پاهایمان می بست اما روز بعد اشتیاق هایمان دوچندان می شد زیرا نمایش اصیل ایرانی است و به ضیافت واژه ها می رفتیم. دیرزمانی است نمایش هایمان خاک خورده اند و کارگردان ها دست به دامن چخوف و وودی آلن  وشکسپیر شده اند واین درحالی است که استادبیضایی را شکسپیر ایران می دانیم. قصد اشائه ناسیونالیسم نداشته ونخواهم داشت اما آیا زمان آن نرسیده است که با فرهنگ چندین هزار ساله ایرانی دست دوستی دهیم وبه مهر میهن خویش آباد کنیم. سخنی نیست مگر سپاس بیکران ازدوستانی که نقش ها را باجان ودل پرورانیدند و پوستروتیزر ولباس مناسب طراحی نمودند. وسپاس بیکران از ریاست محترم اداره فرهنگ وارشاد شهرستان زیبای گنبد ؛ که دلسوزانه یاری ام ساختند و توانستیم از پل های سخت گذرکنیم و وارد دریای بیکران معنی شویم ونمایش ضیافت را به مرحله اجرا بگذاریم. با سپاس فراوان  ازهمه هنرمندان وهنردوستان ؛ این شاگرد بسیار کوچک تئاتر دست هایتان را به مهر می بوسم وامیدوارم نمایش های ایرانی ؛ همواره در فراز باشند."